Dit wordt geen ‘ver van uw bed show’, maar een ‘tot in uw bed show’, belooft George van Houts aan het begin van de voorstelling ‘Slikken en stikken’. En inderdaad nestelt de voorstelling zich knus in het bed van de patiënt om vanuit daar eens goed naar dokter en zieke te kijken.
Onder de noemer De Verleiders ontleedde Van Houts, samen met Tom de Ket, Leopold Witte, Victor Löw en gastspelers al eerder de wereld van het vastgoed, de supermarktbranche en het geldwezen. Dat leverde snedige voorstellingen op op het snijvlak van documentaire, cabaret en een moderne vorm van vormingstheater. De club geeft de doorsnee theaterbezoeker namelijk een verontrustend inkijkje in complexe, maar dubieuze sectoren, waarvan die bezoeker wel vermoed dat er iets niet deugt, maar daar de vinger niet precies op kan leggen. In ‘Slikken en stikken’ leggen de Verleiders de vingers treffend op de zere plek die de zorg heet en de verziekte relatie tussen een vermarkt verzekeringsstelsel, de multinationaal opererende maffia die ‘big pharma’ heet en patiënten die ziektes krijgen aangepraat.
Op hun vertrouwde wijze combineren de heren snelle ‘cross-talks’ en heldere presentaties (inclusief grafieken van uit de pan rijzende zorgkosten) met gespeelde scènes over een Godfather-achtige pillenfabrikant en een dokter die vanwege de medicijnkosten zijn patiënt niet kan redden. Dit alles vermengd met een gezonde dosis cynisme en de fijne zangstem van gastspeler Martijn Fischer.
Gezien het hondsmoeilijke onderwerp had ‘Slikken en stikken’ gemakkelijk kunnen verworden tot een moeras van complexe zorgvraagstukken of juist tot een populistisch-simplistische woedeaanval over de oneerlijke werkwijze van medicijnenfabrikanten. Maar de voorstelling vindt daartussen een knappe balans door precies de juiste pijnpunten helder uit te leggen en er de verschillende kanten van te laten zien. Woede over vermarkting en medicijnenmaffia zijn zeker op zijn plaats, maar veel vraagstukken liggen veel dichter bij onszelf: hoeveel euro vinden we een extra levensjaar waard? Waarom zijn we zo bang voor de dood dat we ons leven maar blijven rekken, terwijl dat niet alleen duur is, maar vooral ook erg onaangenaam?
Tussen alle erg geslaagde informatieve humor door raakt ‘Slikken en stikken’ juist met die menselijke kant de kern van de zaak. Zoals Leopold Witte die zijn lichaam noch zijn huisarts meer durft te vertrouwen. Of Martijn Fischer, die zich echt veel beter voelt door Ritalin. Dat twijfelachtige medicijn waar een paar mensen schathemeltje rijk mee zijn geworden.
foto: Raymond van Olphen
Leave a Reply