Recensie In Limbo – Berg&Bos

Berg&Bos - In Limbo - Oerol 2013  - © Saris & den Engelsman

Op een veldje omringd door grote, leegstaande kantoorgebouwen twijfelt reclamemaker Jaap aan de zin van zijn bestaan. In een vlaag van verstandsverbijstering die waarschijnlijk te wijten is aan een vroege midlifecrisis, schijnt zijn werk hem futiel toe, zijn bestaan mislukt en de relatie met vriendin Lisa beperkend in zijn vrijheid. Hoezeer Lisa en zijn überkapitistische baas Rob ook lichtpuntjes proberen te tonen, Jaap blijkt niet zo makkelijk uit zijn depressie te krijgen.

Dat is zo’n beetje het uitgangspunt van de lichtvoetige voorstelling ‘In Limbo’ dat het gezelschap Berg&Bos toont op Festival Over het IJ. Een echte festivalvoorstelling is het: slim gemaakt, muzikaal en humoristisch en met precies genoeg maatschappelijk engagement voor tussen de rosé en het biologische frietje door.

Daarmee blijft de voorstelling wel aan de oppervlakte en dat is jammer, omdat de theatermakers meer in hun mars lijken te hebben. Ook de thematiek leent zich voor een iets preciezere uitwerking. Zo levert Jaaps mentale inzinking vooral grappige momenten op en rake oneliners. Voor een even geestig als naargeestig personage als Jaaps baas Rob draait een acteur van het niveau van Paul R. Kooij zijn hand niet om. Die weet precies hoe je een festivalpubliek moet bespelen en ze een goedgemutste avond moet bezorgen.

Maar daardoor komt ‘In Limbo’ niet toe aan de toch intrigerende vraag waar Jaaps lijden nou precies door veroorzaakt wordt. Het ene moment wordt gesuggereerd dat het de nutteloosheid van het bestaan is en de nietigheid van de mens in het heelal. Het andere moment echter sombert Jaap weer over de oplichterij van de reclamewereld en het kwaad dat kapitalisme heet. Of wringt toch de moeizame vaste relatie met de licht-hysterische Lisa? Helder wordt het nooit, omdat de oneliner of de grap altijd weer de voorrang krijgt op het opbouwen van een intrigerend en begrijpelijk personage. Dat maakt de voorstelling nogal rommelig.

De verdieping moet vooral komen van de zingende merel in de tuin (muzikant Jan Groenteman). In mooie, melancholische liedjes probeert hij de ongrijpbare emoties van Jaap te vangen. En dat levert dan weer prachtige momenten op van vier meerstemmig zingende personages tegen de even bizarre als poëtische achtergrond van een braakliggend veldje, een lelijk kantoorpand en een in het IJ zakkende avondzon.

 


Posted

in

by

Comments

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.