Een fleurig papiertje

26 november 2007

Reprises komen in het theater vaker voor. Maar dat een gezelschap een voorstelling na zes jaar weer op het repertoire neemt is vrij uniek. Toch doet De Paardenkathedraal dat met zijn succesvolle Shakespearevoorstelling Midsummernightsdream. In 2001 speelde de voorstelling voor het eerst en was toen de theaterhit van het seizoen met lovende recensies en zelfs een nrc-publieksprijs.
Het na zoveel jaar opnieuw uitbrengen van zo een succesvolle productie kan een riskante onderneming zijn, omdat de tijden veranderd zijn, nieuwe acteurs in een oude enscenering ingewerkt moeten worden en de verwachtingen bij pers en publiek hooggespannen zijn.
Om kort te gaan: het resultaat mag er nog steeds zijn. Midsummernightsdream is een wervelend, kleurrijk spektakel, waarbij het spelplezier van de makers je om de oren spat. Regisseur Dirk Tanghe laat dan ook geen theatraal middel onbenut om het publiek zijn toneelwereld in te trekken: grootse balscènes, slapstick, platte humor, bombastische opera muziek, harde house en een betoverend lichtontwerp van Uri Rapaport. Die middelen zet Tanghe evengoed in om maar eens flink te benadrukken dat het hier om een komedie gaat. Vooral de vier geliefden die op een nacht verdwalen in een betoverd bos en daar leren wat ware liefde is, hebben zich een zeer melodramatische speelstijl aangemeten. Ze zuchten en steunen dat het een lieve lust is, ze verklaren elkaar de liefde met grootse volzinnen en hoofse beweginkjes. Het is een briljante keuze, omdat juist die zoetsappige geliefden een Midsummernightsdream ondraaglijk kunnen maken als hun spel al te realistisch wordt. Daar komt bij dat juist door de overdreven manier waarop de jongeren met de ‘ware’ liefde omgaan, Tanghe een grimmig vraagteken zet bij het begrip liefde, die een wat donkerder tegenkleur geeft aan al die pret op het podium.
En jolijt is er, want iedereen speelt met veel plezier tegen de top van het flauwe aan. Van de consequente boosaardige ‘grmpf’ die elvenkoning Oberon (Louis van Beek) slaakt, via de The Matrix imitaties van zijn hulpjes Puck en Puck (Thomas de Bres en Hylke van Sprundel) tot de spelers van Toneelvereniging Atlas die een stuk voor het koninklijk paar mogen spelen. Hoeveel gein dat allemaal ook mag opleveren, Tanghe heeft – en dat is knap - zijn regieteugels strak in de hand, waardoor de voorstelling nergens flauw wordt. Alleen aan het slot bij de daadwerkelijke uitvoering van Atlas laat hij zijn teugels vieren en spelen de acteurs schaamteloos op de lach. Maar dat ook de bedoeling en het publiek rolt dan ook van de banken.
Muzikaal, geestig en met genoeg tegenkleur heeft Midsummernightsdream het allemaal. Hoezo weet het gesubsidieerde toneel het grote publiek niet meer aan te spreken? Dirk Tanghe bewijst het tegendeel: goed gemaakt repertoiretoneel kan prima in een fleurig papiertje zitten.

Midsummernightsdream van De Paardenkathedraal
Regie: Dirk Tanghe
Lichtontwerp: Uri Rapaport
Gezien: 21 november, Stadsschouwburg Utrecht

Robbert van Heuven, 2007