Hoe voelt een hoek?

23 januari

Is er boeiend theater te maken over iets alledaags als een hoek? Absoluut, laat dat maar aan theatermaakster Boukje Schweigman over. Al een paar jaar maakt zij samen met haar vaste vormgever Theun Mosk voorstellingen die dicht bij dans en beeldende kunst liggen. Dat geldt ook voor Hoek. Een massieve hoek van roestige platen domineert de schijnbaar eindeloze ruimte. De vier spelers (twee mannen en twee vrouwen) proberen zich op verschillende manieren te verhouden tot die hoek. En proberen om te gaan met het feit dat hij steeds van vorm verandert. Het spel dat zo ontstaat tussen een ruimtelijke vorm en vier menselijke lichamen levert verrassend mooi en betoverend theater op.
In een open hoek (met de punt van de toeschouwers af) schijnen de vier spelers zich geborgen en op hun gemak te voelen. Ze lijken zelfs gewichtsloos. Als de veilige hoek echter openklapt tot een massieve muur, blijven de vier lichamen onbeschermd en kwetsbaar achter in de ruimte. Een gesloten hoek drijft als een wig de vrouwen en de mannen uit elkaar.
Wat zo knap is aan Hoek, is dat Schweigman de ruimte voor de toeschouwer voelbaar weet te maken. In het halfdonker lijken de lichamen te zweven, wat een desoriënterend beeld is. Als de massieve muur bijna onmerkbaar langzaam het publiek opsluit op de tribune, voelt dat claustrofobisch aan. Die gevoelens van desoriëntatie en benauwdheid worden versterkt door de prachtige soundscape van componiste Anke Brouwer, die uit alle hoeken lijkt te komen.
Los nog van alle filosofische lagen die de voorstelling bevat (dualisme, verhouding mens-ruimte) is Hoek vooral zo goed door zijn prachtige beeldentaal en door zijn vermogen de ruimte invoelbaar te maken. Zelden heb ik zoiets moois over zoiets eenvoudigs als een hoek gezien.

Hoek
Regie/Concept: Boukje Schweigman
Vormgeving: Theun Mosk
Compositie: Anke Brouwer
Spel: Marica Bujaki, Ibelisse Guardia Ferragutti, Toon Kuijpers, Fabián Santarciel de la Quintana
Gezien:19 januari 2007, Frascati, Amsterdam

Robbert van Heuven, 2007