“De meeste woorden worden gepleegd uit liefde. Of uit gebrek daaraan”, vertelt acteur Peter Blok aan het begin van de voorstelling ‘Murder Ballads’. Het is dan ook precies die nauwe verwantschap tussen liefde en lust en moord en doodslag die een hoop gedichten, films en toneelstukken heeft opgeleverd. En een specifiek muziekgenre: de murder ballads, liederen die het verhaal van een moord vertellen, meestal van uit het perspectief van de moordenaar.
Acteur en schrijver Michiel Sluysmans en theatermaker en muzikant Vincent van Warmerdam waren gefascineerd door het genre en besloten er een voorstelling over te maken. Tijdens het Den Bossche theaterfestival Boulevard ging de voorstelling in première in een oude garage.
Het is een mooie plek, want het zou ook zomaar zo’n roestig tankstation in het zuiden van de Verenigde Staten kunnen zijn, waar een genre als de murder ballad, met zijn bluesinvloeden, prima tot zijn recht komt.
‘Murder Ballads’ begint als een concert. Vijf acteurs en muzikanten vormen een prettig bandje dat zich met verve langs verschillende moorden rockt. Tussen de nummers door spelen de acteurs korte, schetsmatige scènes die in eerste instantie los van elkaar lijken te staan, maar zich steeds meer als verhalen aaneen rijgen: een rondreizende predikant en seriemoordenaar laat zijn oog op een jong meisje vallen, een jachtavontuur van drie vrienden loopt uit de hand.
Dat ook in de verhalende delen moord en doodslag een rol spelen ligt voor de hand. Maar de scènes zijn te kort, te schetsmatig opgezet en regelmatig te leuk bedoeld om diepgang te geven aan de liederen en tot een heldere thematiek te komen.
Sterker nog: dat kunnen die murder ballads veel beter. Door hun muzikale vorm en mooie teksten weten ze liefde en dood, lust en haat veel poëtischer met elkaar te laten versmelten dan de gespeelde scènes en spelen daardoor politiek incorrect met moraal. Daarbij vergeleken zijn de toneelscènes veel te braaf. Een door Cato van Dijck en Lottie Hellingman prachtig gezongen ballade over een jong smachtend meisje, een hitsige zeeman en een door meeuwen verscheurd lijk is uiteindelijk vele malen gelaagder en spannender dan een keurig gespeeld scènetje tussen een lief meisje en een stoute predikant. Sluysmans en Van Warmerdam hadden daarom misschien iets meer kunnen leunen op de theatrale kracht van de liederen zelf. Zeker, omdat die gespeeld door dit bandje muzikaal allemaal dik in orde zijn.
Leave a Reply