Recensie De Eetclub – Bostheaterproducties

foto: Michel Porro

Ze drinken witte wijn. En daarna nog een. Of twee. Ze hebben het over ‘de kids’ en over ‘euri’. Ze babbelen over schoenen of over de huisinrichting. Ze lachen met te hoge stemmetjes om de platte grappen van hun mannen. Echte mannen zijn dat, die hard werken en geld verdienen. Terwijl hun vrouwen een beetje creatief fröbelen en de kinderen van school afhalen. En ze vormen met zijn allen een eetclub, die uiteindelijk toch niet zo gezellig blijkt te zijn als hij leek wanneer een van de leden aan het moorden slaat.
De voorstelling ‘De Eetclub’ is gebaseerd op de gelijknamige beststeller van Saskia Noort. Maar een boek is toch echt een ander medium dan toneel. In een boek moet je meer uitleggen dan op het toneel. Daar kun je immers ook heel veel laten zien in beeld. Je kunt motieven en zielenroerselen vermoeden bij de personages zonder dat ze die uitspreken. Niets is in het theater zo irritant als uitleggen dat de telefoon gaat, terwijl we die telefoon net hebben gehoord.
Het lijkt wel of de makers van ‘De Eetclub’ hun publiek niet al te slim hebben ingeschat en hen weinig eigen verbeelding toedichten. Of gewoon het boek letterlijk hebben willen naspelen. Dus wijzen de personages er inderdaad even op dat de telefoon is gegaan als we die net hebben gehoord, of dat ze iemand met een koffertje hebben geslagen als we dat net hebben gezien. De gewelddadige scènes hebben door hun toneelmatig realisme sowieso de knulligheid van kleutertoneel. Daardoor wordt het thrillerelement van ‘De Eetclub’ vakkundig om zeep geholpen. Spannend is ‘De Eetclub’ nooit.
Dat zou nog niet zo erg zijn als we ons in plaats daarvan konden inleven in de personages. Als we mee zouden kunnen leven met hun wel en wee. Theater heeft de kracht om met goed spel en weinig woorden een rijke binnenwereld van een personage te tonen, waardoor hij of zij tot leven komt. Nyncke Beekhuyzen doet als hoofdpersoon Karen een hele dappere poging om haar personage diepgang mee te geven met haar sympathieke spel. Maar ze loopt vast in de knulligheid van de bewerking waarin ze elke keer alles moet uitleggen (‘Ik voelde me heel ongelukkig/geil/gelukkig’). De rest van de personages is van zulk clichématig bordkarton dat het je verder een worst zal wezen of ze van een balkon kukelen of hun huis en man in rook zien opgaan. ‘De Eetclub’ is van een publieksbeledigende oppervlakkigheid.

‘De Eetclub’, Het Bos Theaterproducties, regie: Eddy Habbema. Gezien, 20 november, De LaMar Theater. Tournee tot en met 31 maart.


Posted

in

by

Comments

2 responses to “Recensie De Eetclub – Bostheaterproducties”

  1. sei Avatar

    Het boek was goed, de film was goed, de toneelvoorstelling was echt slecht. Heb al heel wat voorstellingen gezien maar deze behoorde echt bij 1 van de slechtste! Na tien minuten had ik al het idee om met de pauze de balans op te maken en te vragen wat de rest er van vond. Er kwam geen pauze. We zijn dus blijven zitten maar later gooide ik in de groep dat ik had willen vertrekken met de pauze en iedereen had hetzelfde idee. Ik had nog de mazzal dat ik het boek en de film had gezien, anders snap je er weinig van. De twee mannelijke hoofdrolspelers zijn geen onbekenden en ik had echt meer van ze verwacht.
    Is een aanrader.
    Zat ook niet vol.

  2. Nicole Avatar
    Nicole

    Het was een dramatisch slechte voorstelling, we zijn allebei verschillende keren in slaap gevallen. Geen diepgang, geen echte humor, niet over de top of juist realistisch. Zoals je in de muziek zou zeggen; het kabbelde voort, geen opbouw of climax. Het was alsof we een “en toen” “en toen” “en toen” verhaal van een 8 jarige aan het bekijken waren. Ik vond het oprecht zonde van onze tijd.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.