Op het vlakke is wielrennen samenwerken en elkaar uit de wind houden. Maar op een berg is het ieder voor zich. Een wedstrijd met jezelf, tegen die berg en tegen die ander die door op het steile stuk slim te schakelen uit je wiel weet weg te rijden. Terwijl jij stilstaat met lood in je benen.
Over te vroeg naar een te licht verzet, hellingspercentages en wattages, kortom: over mannen met fietsen gaat ‘Ventoux’. Maar gelukkig voor hen met een hekel aan tweewielers gaat de voorstelling ook over heel veel meer.
De voorstelling, gebaseerd op de bestseller van Volkskrantcolumnist, schrijver en fervent wielrenner Bert Wagendorp, vertelt het verhaal van vier vrienden die na een dramatisch verlopen fietstocht op de Mont Ventoux uit elkaar zijn gegroeid. Dertig jaar laten ontmoeten ze elkaar weer en proberen ze opnieuw de berg op te fietsen om het verleden onder ogen te komen.
Wagendorps plot is niet bepaald wereldschokkend, maar de bewerking van regisseur George van Houts slingert zich met rustige bochten door het verhaal met alle aandacht voor de geestige en mooi geschreven teksten. De fijne club spelers (Chris Tates, Cees Geel, René van Zinnicq Bergmann en Dennis Rudge) lijkt er bovendien enorme plezier in te hebben die teksten te spelen. Daardoor worden de paar steile stukken, waarop het verhaal zich wel erg langzaam omhoog sleept, een stuk draaglijker.
Met goed en onopgesmukt spel maakt de mannenclub de vriendschap, hun liefde voor de mooie Laura en de onderlinge jaloezie knap invoelbaar, net als de pijnlijke beklimming van die helse berg die als metafoor dient voor wat het leven met een mannenvriendschap kan doen.
In de strakke en simpele regie van Van Houts krijgt de fantasie van de toeschouwer alle ruimte. Vastgeklemd in de mooie, houten slingerweg die het decor vormt, staan de vier spelers op een rijtje en vertellen hun verhaal met hun gezicht naar het publiek. Zo materialiseren de gebeurtenissen op de Ventoux zich niet zozeer op het toneel, maar vooral in de hoofden van het publiek.
Slechts een enkele keer verschakelt de voorstelling zich, bijvoorbeeld bij de paar uitleggerige videobeelden die de verbeelding van de kijker vooral in de weg lopen en waar de voorstelling prima zonder had gekund. Maar in een soepele afdaling gaat ‘Ventoux’ vervolgens naar een mooie finale, waarin de kale rauwheid van een gevecht met jezelf – op de fiets en in het leven – wordt verbeeld in een krachtig theatraal slotbeeld.
foto: Raymond van Olphen
Leave a Reply