Recensie Bestiaire d’amour – Isabella Rossellini (HF)

Isabella Rossellini sleepte als kind al zwerfkatten, wandelende takken en ander dierenspul het huis in. Ook later bleef de dierenliefde, dus volgde de internationaal vermaarde actrice naast haar film- en modellenwerk een studie biologie. De kennis die ze daar opdeed wilde ze graag met het publiek delen. Eerder maakte ze daarom al een aantal filmpjes over het liefdesleven van dieren. ‘Bestiaire d’amour’ is daar de theatrale variant van. Waarom het Holland Festival, toch het meest prestigieuze internationale podiumkunstenfestival van Nederland, zoiets zou willen tonen is echter een groot raadsel.

Want ‘Bestiaire d’amour’ is simpelweg een slechte lezing en echt theatraal is hij ook niet. Met een onderkoelde lolligheid rijgt de Rossellini wetenswaardigheidjes over dierenseks aan elkaar die dezelfde intellectuele diepgravendheid hebben als een avondje Discovery Channel kijken. Slakken zijn hermafrodiet. Dolfijnen nemen elkaar in elk gat dat ze hebben inclusief hun ademgat. Eenden doen aan groepsverkrachtingen, gorilla’s hebben een minipenis en jonge herten zijn homoseksueel. Een heldere lijn heeft haar verhaal verder niet, het springt slordig van het ene onderwerp naar het ander. Als ze al eens een goede, biologisch fundamentele vraag stelt, bijvoorbeeld of kwallen die zichzelf weer kunnen verjongen wellicht het geheim tot het eeuwige leven kennen, dan blijft ze het publiek het antwoord schuldig. Het volgende weetje moet weer worden opgedist.

Om de dingen nog een klein beetje theatraal te maken, bedient Rossellini zich van een opzettelijk kneuterig huis-tuin-en-keuken-simplisme. Met wat minitomaatjes is haar mond speelt ze een vis met eitjes in haar bek, schoonmaakhandschoenen met papieren vleugeltjes zijn libellen.

Van eenzelfde bedoelde lulligheid zijn de eerder genoemde filmpjes waarvan Rossellini er enkele toont. In een gek pakje speelt ze dan een dier na (‘Als actrice kan ik de ander het beste begrijpen door in zijn huid te kruipen’)’ gesecondeerd door papieren dieren op stokjes of katoenen rekwisieten. Slechts eenmaal verwondert zo’n filmpje in positieve zin door een kunstzinnig gemaakte papieren Ark van Noach te tonen.

Het resultaat van dit alles is op zijn best een avondje highbrow giechelen over seks, op zijn slechtst slecht educatief kindertoneel. Dat Rossellini als kind dieren het huis in sleepte, is prima. Maar het Holland Festival had voor die amateuristische beestenboel zijn deuren gesloten moeten houden.

foto: Mario del Curto